Goede voornemens? Onrust verdrijven!

Hola chica! Goede voornemens? Ik schrijf dit vanaf een airport, dus mijn jaar begint sowieso al top. Maar ik heb wel een voornemen. Mijn stellige voornemen is namelijk om eens géén gehoor te geven aan mijn drang naar spanning en sensatie. As you know, ben ik gek op 'projectjes' en impulsieve -meestal domme- acties. Ik moet wat te doen hebben, iets wat me van de straat houdt, anders ga ik me vervelen. Bij voorkeur iets groots en meeslepends, maar het moet op zijn minst een goed verhaal opleveren.

Zo sprong ik op mijn 16e achterop de motor bij een wildvreemde jongen op het station, de zon tegemoet. Ik nam een TBS-er op weekendverlof mee naar mijn ouderlijk huis. Ik rookte mijn eerste joint in een coffeeshop in Amsterdam en ging vervolgens compleet uit, op een feestje bij totale vreemden thuis. Ik vertrok op mijn 17e op stel en sprong naar Parijs, een vakantievriendje achterna. Daar crashten we bruiloften om gratis te eten en renden we over de trappen van de Sacre Coeur om de vreemdelingenpolitie te ontvluchten. (Vriendje bleek ietwat illegaal, maar het was wel heel romantisch). Vervolgens nam ik hem mee terug naar mijn studentenkamer in Tilburg, waar hij heel Tilburg afwerkte terwijl wij op intro waren. Wat een drama was dat, weet je nog? Ik weet nog steeds het Franse woord voor geslachtsziekte.

Of weet je nog toen we na een avondje stappen, bleu als we waren, met die gasten mee naar huis gingen (waar overigens niks gebeurde, dus het waren keurige jongens) en er de volgende ochtend door een boze vader uitgegooid werden? Zo stond ik ook eens in mijn ondergoed op de gang toen mijn beau du moment ineens een vriendin bleek te hebben die onverwacht thuis kwam. En ik weer aan moest bellen omdat mijn tasje nog binnen lag en ik toch echt mijn fietssleutel nodig had. Ik liet het Prince-symbol tatoeëren, de dag nadat we het voor het eerst zagen op het concert in Ahoy, en dat bleek vervolgens helemaal niet te kloppen. En oh ja, ik sloot een lening af om een Audi te kopen voor mijn toenmalige verkering. Het moge duidelijk zijn; als ik ergens voor ga, ga ik er vol voor. Met alle gevolgen van dien.

Ook mijn huidige lief begon nogal onstuimig. Hij was een collega, ietwat arrogant, bijna 40 en met een grote schare vrouwelijk schoon achter zich aan. Daar kwam ik, blom van 22, overlopend van jeugdig enthousiasme en borrelend van zelfvertrouwen. Het was groots en meeslepend, en met een goede afloop. Binnen een jaar woonden we samen, we kochten een huis, gevolgd door een bruiloft. En laten we proberen een kind te krijgen! Dat was een mooie, want daar ben je even mee bezig. Nog een kind, hoppa, weer een paar jaar verder.

En dan? Een oldtimer, een verhuizing, een oldtimer caravan, de nodige verbouwingen, been there, done that. Tussendoor kregen we trouwens ook nog allebei kanker, was ook groots en meeslepend. Wel van een ander soort, maar het liep (vooralsnog) goed af en ik was er wel weer een poosje druk mee. Wat kan je dan nog meer doen? Eigen zaak, weer een nieuw huis, renewing the vows. Je kan geen kinderen blijven krijgen. En elk jaar verhuizen is wat drastisch. Carrièreswitch? Ik kan niks anders dan wat ik nu doe. Ik kan nog emigreren, maar ben bang dat ik me dan ook binnen een jaar weer verveel.

Misschien moest ik er eens een projectje van maken om rust te vinden zónder projectje. Dat lijkt me een mooie. En wel zo ontspannen.

Terug naar het blogoverzicht