Eind november had ik mijn laatste chemo. Dat hebben wij goed gevierd, in een oververhitte hotelkamer. Briljant idee, 10/10 would recommend (ik pleit ook voor herhaling op korte termijn). Ik dacht echt: zo, dit was het dan . Het ergste achter de rug. Tijd om langzaam weer mens te worden. Cute. In de wondere wereld van Nico bestaat zoiets als rust natuurlijk niet. Elk hoofdstuk eindigt hier standaard met wordt vervolgd . Afgelopen week zat ik in het ziekenhuis voor een gesprek

Terwijl Nico leeft in slowmotion, is Lon op vakantie. Onze vakantie. Die we samen geboekt hadden, zoals de afgelopen jaren altijd deze week. Waarvoor jij een jaar geleden al het asiel hebt geregeld voor die terror pup van je (of heet dat geen asiel als je haar weer ophaalt?) De vakantie waarop jij nu niet mee kan, omdat jij nog midden in de chemo zit.

Sterk zijn is niet altijd stoer doen. Dat kan ook gewoon doorgaan zijn, terwijl je hoofd in de mist hangt. En dat is precies wat Nico doet. Doorgaan.

Een goede bekende vindt mijn schrijfstijl oppervlakkig. Zoiets zet je aan het denken. Ben ik oppervlakkig? Wat is dat eigenlijk?  En is het erg?

Eeuwige slachtoffers? De vrouwen met fouten kunnen er niets mee, vooral omdat ze zelf absoluut niet zo zijn. Je hebt niet altijd invloed op wat je overkomt, wel hoe je ermee omgaat. Dus stop met zeuren en kom in actie.

Ik trek zeikende mensen écht niet. Geen greintje geduld voor. Van die types die altijd iets te klagen hebben. Baan kwijt, relatie uit, baas doet lelijk, het weer te nat of juist te droog, het eten te duur of te weinig, niemand om wat mee te doen of juist te veel mensen om zich heen. De hele wereld is tegen ze, en het is nooit hun eigen schuld. Echt, ik word hier oprecht boos over. Pak de regie! In Godsnaam!

Lon, wat je vorige keer schreef, ik herken het helemaal. Eigenlijk al vanaf de titel: “ Ze hoeven niet op safari om gelukkig te zijn.”   Precies dat. Als je tegenwoordig op Instagram of andere socials kijkt, zou je bijna denken dat je je kind ernstig tekortdoet als je ze niet meeneemt op wereldreis. Walvissen spotten in Zuid-Afrika, huskytochten in Lapland of een ander spectaculair avontuur op een minstens zo spectaculaire locatie. Maar ik vraag me dan af: worden die kinderen

Heb jij weleens dat je ineens gaat twijfelen aan je hele opvoeding? Of je je kinderen wel genoeg hebt meegegeven? Soms scroll ik door Instagram en dan zie ik gezinnen die met hun kinderen op safari gaan in Zuid-Afrika. Of elk weekend in een fancy beach bar in Bloemendaal aan een smoothie zitten. Om de haverklap met zijn allen sjiek uit eten. En dan denk ik: dit doe ik allemaal niet.

Ik voel me soms de slechtste vriendin ever. Ik heb een hoop geweldige vrouwen om me heen die ik écht beschouw als goede vriendinnen. Toch spreek ik er maar een paar regelmatig.

Soms is het gek hoe snel alles kantelt. Waar ik een paar weken geleden nog compleet uitgeput door het leven strompelde, voel ik me nu...

Ik ben gek op flirten, maar als het op one night stands aankomt: daar ben ik dan weer niet onverdeeld enthousiast over. De pro’s lijken me duidelijk: geen verplichtingen, geen gezeur, geen ruzies en compromissen. Lekker doen wat je zelf wilt, jij bent de enige die telt. Zit wat in, maar toch pleit ik in dit geval tégen de one night stand. Niet uit een plotselinge aanval van moraalridderschap, maar omwille van de goede sex.

zelf-sabotage in offertevorm. Ik dacht dat ik het slim had aangepakt. Een vaste prijs voor een project, netjes berekend op een inschatting van 50 uur werk. Daar een beetje korting over, want: veel uren. Strak, helder, professioneel. “Dit is wat het kost, dit is wat je krijgt, iedereen blij.” Nou, niet dus. Over hoe je jezelf in de vingers kunt snijden.

Vriendin, ik ga even klagen. Ik ben het inmiddels behoorlijk zat. En ik ben gefrustreerd, oh zo gefrustreerd. We zijn nu zo’n 2,5 maand...

Een meisje van 17 wordt vermoord op weg naar huis. Zomaar. Omdat ze fietst. Alleen. In de nacht. Mijn eerste gedachte, en ik schaam me ervoor, was: Wat deed ze daar dan? Om half vier ’s nachts. En direct daarna: wat bizar dat we zó zijn gaan denken. Dat wij, vrouwen, inmiddels zó geprogrammeerd zijn dat we het bijna vanzelfsprekend vinden dat je als meisje niet ’s nachts naar huis kunt fietsen. Niet in het donker. Niet in je eentje. Niet te laat.

Wanneer zelfs de vaatwasser een overwinning wordt Er waren dagen dat ik in de sportschool het dak eraf trainde. En nu zijn er dagen dat...

Kanker haalt je hele leven overhoop. Eén telefoontje en je bent van ‘gewoon mens’ ineens ‘patiënt’. Van de ene op de andere dag word je geleefd door ziekenhuisafspraken, controles en behandelingen. Je leven staat stil en gaat tegelijkertijd in sneltreinvaart. Maar dat geldt niet alleen voor de patiënt. Partner, kinderen, naasten; ze zitten in dezelfde trein. Zij krijgen geen chemokuren, scans of littekens, maar wel rake klappen.

Wat is een ick? Een ick is dat kleine, vaak onbenullige dingetje dat iemand ineens mega-onaantrekkelijk maakt. Wij noemden dat vroeger gewoon een ‘afknapper’, maar een ick is in mijn beleving net wat subtieler.

Ik heb commitment-angst. Dat klinkt dramatisch, dus ik noem het liever 'behoefte aan vrijheid'. Ik krijg al jeuk bij de gedachte aan afspraken voor volgende maand, laat staan theaterkaartjes kopen voor april volgend jaar. Wie bedenkt zoiets überhaupt? Alsof ik nu al weet of ik dan zin, tijd of überhaupt nog interesse heb! Misschien ben ik dan wel in het buitenland. Of dood, wie zal het zeggen.

Ja, die goedbedoelde adviezen? Die ken ik inmiddels wel. En de neef van de oom van de buurman die ternauwernood zijn...

Wat kun je doen als iemand in je omgeving kanker krijgt? Je voelt je machteloos, dat snap ik maar al te goed. Je wilt iets doen, maar hoe? Heel simpel: praktische steun. Geen vage toezegging als "Als er iets is, bel maar." Een patiënt heeft al genoeg aan z’n hoofd en voelt zich vaak bezwaard om iets te vragen. Wees duidelijk, concreet en direct.