Oui oui, Paris mon amour
- Nico
- 5 apr
- 1 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 5 okt
Wat een hysterisch goed verhaal blijft dat toch. Ongelooflijk eigenlijk hoe grenzeloos naïef we waren – en hoe volkomen onsterfelijk we onszelf waanden. Jouw Paris-avontuurtjes zijn het levende bewijs: jong, wild en totaal geen zelfbehoud.
Ik bedoel maar – we gingen met de meest vage types mee naar huis. Arabisch uitziende heerschappen, geen idee wie het waren. Auto in, lachen, muziek aan. Stranger danger? Nooit van gehoord. Hoe vreemder, hoe beter – dat was zo'n beetje ons motto. Tegenwoordig krijg ik al stress als iemand te dicht achter me loopt op straat.
En dan college volgen op maandagochtend, met je zonnebril op en nog halve wodkagloed in je ogen. Want ja, we waren nét terug van de zondagse stapavond. Die kwam ná de donderdag (bijna weekend!) en vrijdag (weekend!!) en zaterdag (go big or go home). Slapen deden we wel als we dood waren. Of op het college van 11:00 uur.
McDonald’s als ontbijt, lunch én avondeten? Sure. Tegenwoordig voel ik de calorieën al aankomen als ik langs een McDonald’s rijd. En lig ik nu na 23:00 in bed? Gegarandeerd drie dagen herstel vereist. Vroeger (vroegah) kwamen we om 06:00 thuis, gooiden een plens water in ons gezicht en gingen gewoon weer verder.
Ik weet niet wat enger is: dat we het allemaal gedaan hebben, of dat we er zo hard om kunnen lachen. Maar eerlijk: ik zou het zo weer doen. Nou ja, misschien niet alles. Maar bijna wel.
Jij?
