Ze hoeven niet op safari om gelukkig te worden

Hé Nico, een poos geleden schrijf jij er al over: dat de kindertijd (cliché) zo snel voorbij is. Maar heb jij ook weleens dat je ineens gaat twijfelen aan je hele opvoeding? Of je je kinderen (kind, in jouw geval) wel genoeg hebt meegegeven? Soms scroll ik door Instagram en dan zie ik gezinnen die met hun kinderen op safari gaan in Zuid-Afrika. Of elk weekend in een fancy beach bar in Bloemendaal aan een smoothie zitten. Om de haverklap met zijn allen sjiek uit eten. En dan denk ik: dit doe ik allemaal niet.

Wij gingen naar de camping in Frankrijk, Luxemburg of Duitsland. En vroeger waren we elk weekend buiten: wandelen, klimmen in bomen, geocachen, naar de kinderboerderij of het Openluchtmuseum. Simpel, maar gezellig. Maar dus geen quad-tours of jeep-safari’s, geen Bali of Vietnam. Ik zit daar helemaal niet op te wachten. Mijn man al helemaal niet. En die kinderen van ons hebben het druk met werk, vriendjes, feestjes, festivals. Als ik een weekendje Zeeland e ingepland krijg, ben ik al blij. We zijn twee keer met de hele bende, inclusief vriendjes, naar de Canarische Eilanden gegaan, dat vond ik al heel wat.

En nog voel ik me soms schuldig. Omdat wij nu met z’n tweeën weggaan. En omdat ik ineens besef dat die fase voorbij is. Dat ze hun eigen leven hebben. Dan vraag ik me af: heb ik ze genoeg gegeven? Genoeg herinneringen, genoeg avontuur, genoeg ‘wereld’? En tegelijk weet ik: ze hebben zoveel meegekregen. Een lynx gespot in het wild, kreeftjes vangen in de beek, een nachtelijke evacuatie vanwege noodweer op de camping, bijna een klif afvallen in de Alpen (oké, die hadden we ze ook kunnen besparen) en nog veel meer avonturen.

In mijn eigen jeugd gingen we drie keer naar Spanje, met de bus. Dat waren onze ‘grote vakanties’. En ik heb daar de mooiste herinneringen aan. Geen luxe, maar wél dat gevoel van samen zijn. De geur van zonnebrand, op de duofiets met mijn zus (ruzie!), fresas con nata op de boulevard en met de lokale guapos mee naar een vage discotheek in de bergen.

De eerste keer dat ik vloog, was ik zestien. In mijn eentje. En sindsdien heb ik mijn eigen wereld wel ontdekt. Dus waarom denk ik dat ik dat voor mijn kinderen allemaal moet doen? Ze zijn volwassen. Ze maken nu hun eigen herinneringen. Hun eigen avonturen.

Maar ik zou willen dat ik de tijd even stil kon zetten. Nog één keer met z’n allen in die tent. Eitjes bakken op de camping. Misschien is dat het eigenlijk: niet schuld, maar gemis.

Heb jij dat ook, dat je ineens terugverlangt naar vroeger en je soms afvraagt of het genoeg was?

Terug naar het blogoverzicht