Chemo klaar, rust in zicht. Grapje

Eind november had ik mijn laatste chemo. Dat hebben wij goed gevierd, in een oververhitte hotelkamer. Briljant idee, 10/10 would recommend (ik pleit ook voor herhaling op korte termijn). Ik dacht echt: zo, dit was het dan. Het ergste achter de rug. Tijd om langzaam weer mens te worden.

Cute.

In de wondere wereld van Nico bestaat zoiets als rust natuurlijk niet. Elk hoofdstuk eindigt hier standaard met wordt vervolgd. Afgelopen week zat ik in het ziekenhuis voor een gesprek over de aanstaande operatie. Zo’n gesprek waarvan je denkt: spannend, maar overzichtelijk. Totdat iemand, vrij terloops, alsof het ging over de kleur pleisters, vertelde dat men om een compleet onverklaarbare reden vijf maanden geleden vergeten was mijn DNA te testen.

Mijn. DNA.

Voor de duidelijkheid: die test bepaalt of de operatie borstbesparend kan zijn of dat we doorschakelen naar een totaal ander plan. Inclusief grote beslissingen en een mogelijk afscheid van zeer gewaardeerde lichaamsdelen.

Minor detail: deze test krijg je normaal gesproken aan het begin van het traject. Zodat je maanden de tijd hebt om je mentaal voor te bereiden op wat er eventueel gaat komen.

In mijn geval? Uitslag over drie weken. Operatie over vier. Dat is geen mentale voorbereiding. Dat is een emotionele speedrun.

Vriendin, ik zeg je eerlijk: dit gaf me een beste knauw. Het zwaarste deel van het traject lag achter me. Er was licht aan het einde van de tunnel. Ik was begonnen met mezelf weer opbouwen. En toen kwam deze. Nog even. Omdat het kan.

Neem ik het ziekenhuis dit kwalijk? Eerlijk: daar heb ik nu geen ruimte voor in mijn hoofd. Fouten maken is menselijk. De zorg is uitgekleed. Mensen werken keihard. Ik snap het.

Maar dat neemt niet weg dat ik nu degene ben die ermee zit. Met extra spanning. Extra onzekerheid. En mogelijk een beslissing waar je liever iets meer dan drie weken voor krijgt.

De komende weken zijn nog even spannend: wachten, nadenken, scenario’s doorlopen waarvan ik vijf maanden heb gedacht dat ik er niet mee te maken zou krijgen. En misschien afscheid nemen van lichaamsdelen waar ik behoorlijk aan gehecht ben. Letterlijk en figuurlijk.

Dit is de situatie zoals ’ie nu is. Wat ik er ook van vind: de test is gedaan. De uitslag komt eraan. En dat is het speelveld wat we nu hebben.

Ik probeer maar te blijven ademen en ga hier ook weer doorheen. Want stoppen is nog steeds geen optie.

Wordt vervolgd. Uiteraard.

Omdat je vooruitzichten moet blijven houden..