Grote kinderen, kleine telefoons (en Istanbul en Parijs)

Ja, dat loslaten... dat is toch wel even wennen. Zeker in deze tijd waarin je met één klik kunt zien waar ze zijn, met wie ze zijn, hoe laat ze voor het laatst online waren én wat ze eten. Lekker overzichtelijk allemaal – in theorie dan. Want wat mij betreft helpt het in de praktijk voor geen meter.

Ik denk vaak aan mijn moeder, de laatste tijd ook veel in relatie tot loslaten. En ik weet zéker dat ze daarboven keihard zit mee te lachen. Om mij. En mijn pogingen tot loslaten. Karma, zeg maar hallo.

Wij groeiden op in het pre-mobiele tijdperk. Je weet wel: bellen met een draaischijf en een snoer waar je het halve huis mee door kon slingeren. En toch kregen we het voor elkaar om spannende, soms licht onverantwoorde dingen te doen. Jij nam ooit ineens de trein naar Parijs met een liefde-met-hoofdletter. Ik had een paar zwoele weken met een kleermaker uit Istanbul (vraag me niet hoe we elkaar verstonden, maar het werkte prima).

Mijn moeder kreeg dan ineens een telefoontje: “Mam, ik ben even niet in het land. Zucht aan de andere kant van de lijn. Ik voelde me volwassen, verstandig, wereldwijs. Snapte echt niet waarom ze zich zo druk maakte.

En nu? Nu zitten wij op de ouderstoel. Alleen hebben we geen draaischijf meer, maar een schermpje dat álles laat zien – behalve wat we eigenlijk willen weten: gaat het écht goed met ze? Eten ze wel genoeg groente? Denken ze aan hun jas?

Ze zijn altijd bereikbaar, en toch zijn ze soms een wereld verder.

Ik snap nu pas wat mijn moeder bedoelde met: “Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen…”Tja. Die zorgen voor rimpels en hoofdbrekens. Die zorgen ervoor dat je ineens TikTok installeert om te snappen wat er in hun wereld speelt.

Maar hé, eerlijk is eerlijk: ik kijk ook met een glimlach terug. Op Parijs. Op Istanbul. Op die zuchten van mijn moeder. En ik hoop dat mijn kind later net zo terugdenkt aan míjn zuchten.

Terug naar het blogoverzicht