Help, mijn kind vliegt uit

Uitvliegende kinderen, ik weet er sinds kort alles van! Mijn jongste dochter loopt stage op Curaçao. CURAÇAO. Dat is niet om de hoek, hè? Dat is niet ‘ik haal je wel op, want het regent’ ver weg. Dat is ‘dagelijks nieuwssites checken op stagiaire vermist op Curaçao’ ver weg.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het onwijs cool dat ze dit doet. Helemaal in haar eentje op 8.000 kilometer verderop. Echt. Zo stoer. Avontuurlijk. Een tikkie roekeloos, maar dat heeft ze niet van een vreemde. En ik gun het haar enorm. Maar moeder zijn betekent blijkbaar dat je zowel juichend als hyperventilerend aan de zijlijn staat.

Als ze niet helemaal lekker gaat, heb ik nog meer stress. Is ze ongelukkig, redt ze het wel? Gaat ze geen gekke dingen doen? Dat eiland is vergeven van de drugs als ik de verhalen mag geloven, ze zal toch wel oppassen? Wat als ze een ongeluk maakt? Gebeten wordt door een leguaan? Per ongeluk in een mislukte rip deal terecht komt? Afdrijft tijdens het snorkelen?

Maar dan krijg ik een dronken video call vanuit een karaokeclub en zie ik hoe ze zich vermaakt. En hoe ze groeit, leert, razendsnel volwassen wordt. Ervaringen opdoet die ze nooit meer vergeet. En dan denk ik: ja, dít is waarom ik haar altijd heb aangemoedigd om haar vleugels uit te slaan. En waarom ik mezelf ondertussen een extra glas wijn inschenk.

Terug naar het blogoverzicht