Je mening online delen, of niet?
- Lon
- 14 mei
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 5 okt
Soms heb ik ineens zin om iets op LinkedIn te zetten. Omdat ik ergens iets van vind. Omdat ik geraakt ben door een onderwerp. Of gewoon omdat ik denk: hé, dit is een interessante invalshoek, laat ik ‘m delen.
En dan… doe ik het niet.
Niet omdat ik geen mening durf te hebben, ik heb er genoeg. Ook niet omdat ik het stom vind om online zichtbaar te zijn, ik deel de gekste dingen op mijn Insta. Maar vrijwel nooit uitgesproken meningen. Juist omdat ik geen zin heb in dat wat daarna vaak komt: het Grote Reactiecircus.
Commentaar van mensen die vooral reageren om zelf slim, gevat of belangrijk gevonden te worden. Discussies die helemaal niet over het onderwerp gaan maar over wie het hardst roept. Soms lees ik zo’n draadje en denk ik: hóe dan? Hoe heeft dit ene zinnetje zo’n lawine aan meningen opgeleverd? En waarom voelt het alsof niemand nog luistert?
Dus laat ik het maar. Terwijl ik best iets zinnigs wilde zeggen. Maar in de jungle van online zichtbaarheid, waar iedereen z’n persoonlijke vlag plant op jouw post, voelt zwijgen soms veiliger dan praten. En toch knaagt het. Want: ben ik dan ‘ongeschikt’ voor social media? Moet je blijkbaar altijd klaarstaan voor het debat, of in elk geval voor het spelletje ‘wie heeft de leukste take’? Moet je reageren op de reacties? Of ze gewoon negeren en verder gaan?
Ik weet het niet. Wat ik wel weet: ik wil delen zonder te hoeven vechten. Prikkelen zonder dat het meteen polariseert. En ja, misschien is dat naïef. Of soft. Of onhandig in deze tijd van algoritmes, engagement en personal branding. Maar misschien… is het ook gewoon een keuze. Om af en toe wel iets te zeggen, op mijn manier. Met nuance, twijfel, of zelfs gewoon een open vraag. En om dan maar te zien wat er gebeurt. Wie weet reageert er iemand met een écht gesprek.
En zo niet, dan heb ik in elk geval m’n hoofd even geventileerd en kijk ik gewoon niet meer naar de reacties. Dat lucht ook op.
