Je hebt ze maar even

Eindelijk, na máánden grijs en grauw weer, waarbij het voelde alsof de hemel op je hoofd viel, kunnen we ons weer wentelen in de zonneschijn. Blijer kun je me niet maken!

Vriendin, ik wil het even hebben over kinderen. Die van mij is net terug van een half jaar studeren in het buitenland. Fantastische ervaring, zowel voor hem als voor mij. Het was even wennen aan het lege nest, maar het ging eigenlijk prima. Echt. Het viel me zelfs mee hoe snel ik me aanpaste. De wetenschap dat we met een druk op de knop konden bellen of appen, maakte het een stuk makkelijker.

Nu heeft hij een kamer gevonden in de stad waar hij studeert. Hartstikke tof! Ik ben oprecht blij voor hem. En toch... het valt me zwaar. Het is niet het vertrek op zich, maar het gevoel dat ik niet meer écht nodig ben. Een volkomen onlogische, irrationele gedachte, dat weet ik. Maar toch is hij er. En dat verrast me. Ik bedoel, waarom had ik minder moeite met die zes maanden in het buitenland dan met een kamer een uur verderop?

Misschien omdat we jarenlang met z’n tweeën waren. Het was altijd Team Wij. En nu kijk ik naar de stapels verhuisdozen in mijn woonkamer, de tassen met schoenen, stukken bureau… en besef ik dat dit een afscheid is. Een tijdperk dat voorbijgaat. ‘Je hebt ze maar even...’ zeggen ze weleens. Ik voel nu pas écht wat dat betekent.

Maar goed, elk einde is ook een nieuw begin. Voor hem: een leven waarin hij zijn eigen plek heeft, zelfstandiger wordt, de vrijheid ervaart. En ik weet zeker dat hij daar een succes van maakt, hij is goed opgevoed :) En voor mij? Voor mij breekt óók een nieuw tijdperk aan. Ik ben altijd zijn moeder, maar nu ook weer iets meer gewoon… mezelf. Tijd om te ontdekken wat dat betekent. Ik kijk ernaar uit.

Terug naar het blogoverzicht