Lang leve het gebrek aan social media

Darling!

Natuurlijk weet ik al die projectjes nog! We hebben wat projecten afgewerkt (no pun intended) in die tijd. Weet je wat ik me ook nog heel goed herinner? Dat we iedere dag naar de McDonalds gingen, werkelijk íedere dag. Daar meeten we ook vaak, toen jij een kamer richting centrum had en ik in die grote studentenflat zat.

Ik bedoel maar: als ik nu naar McDonalds kijk zit er al een kilo extra aan de heupen, maar wij aten het toen alsof er no tomorrow was. Jij met je petticoats, jurken en strikken, ik met mijn gebruikelijke uniform van spijkerbroek en All-stars, iedere dag in de Mac. Hilarisch.

Weet je waar ik heel blij mee ben? Dat wij in die tijd erop los geleefd hebben. Dat dat niet nu is. Er is geen fotografisch of videografisch bewijs van onze streken. Er ligt niets vast, alles zit in ons hoofd. Wat dat betreft heb ik best medelijden met onze kinderen. Wij hadden een mate van vrijheid die zij nooit zullen kennen. Zodra zij nu iets uitspoken staat er altijd wel íemand klaar met een telefoon om het vast te leggen. En de volgende dag zie je het terug op Snapchat, of TikTok of waar dan ook. Het komt altijd terug.

Zoals ik eerder al schreef: ik beschouw het als vrijheid dat dat er toen nog niet was (bizar eigenlijk hoe snel die ontwikkeling is gegaan). Ik beschouw het als vrijheid dat wij gewoon konden doen, konden zijn, konden bestáán zonder bang te moeten zijn dat iemand een camera in je gezicht duwt. Zouden we kalmer zijn geweest als er toen al social media was geweest? Heel eerlijk: ik denk het niet. We hadden toen letterlijk lak aan alles dus ik denk niet dat we ons daardoor hadden laten tegenhouden. Wat denk jij?

NB: deze foto dan... deze kopjes dan! Wat waren we mooi glád....

Tot snel! Besos X

Terug naar het blogoverzicht