Vrijheid is onbetaalbaar (en ik betaal ‘m zelf)

Dat is ie weer: de opmerking waar elke freelancer spontaan van gaat schuimbekken. "Jij hebt het goed voor elkaar als externe! Je bent altijd op vakantie en krijgt veel meer betaald als ik!” Ten eerste: dan ik, vriend(in). Dan ik. Ten tweede: jouw baas draagt een hoop af aan de belastingdienst, het pensioenfonds, als spaarpotje voor je vakantiegeld, enzovoort. Dat mag ik zelf doen, dus ik betwijfel of er onder aan de streep zoveel meer over blijft, maar dat dat terzijde.

Ja, inderdaad, ik ben heel vaak in het buitenland. Heerlijk! Zou je ook moeten doen! Maar wat mensen niet lijken te snappen, is dat als ik 6 weken op de Canarische eilanden ben, ik gewoon elke dag werk. Ik klap om 6/7uur de laptop open (ja, uurtje tijdverschil), doe mijn afspraken via Teams, beantwoord mails op het strand en neem telefoontjes aan terwijl mijn cocktail smelt. Betaalde vrije dagen? Nooit van gehoord. Vakantiegeld? Hahaha, goed verhaal. Ziek zijn? Liever niet, want niet werken, is geen geld. En pensioen? Oh ja, dat moet ik nog even bij elkaar klussen, wil ik ooit kunnen stoppen met werken.

Allemaal prima hoor, en mijn eigen keuze bovenal. Ik ben gek op mijn werk en werk graag nóg een tandje harder voor weer een extra vliegticket. Maar doe even niet zo jaloers, Gerda! Jij meldt je ziek omdat je voor de derde keer ‘oververmoeid’ bent, en dan klaag je over mijn uurtarief als ik jou moet vervangen. Lekker makkelijk, vind je ook niet? Enig idee wat jij jouw werkgever op dat moment kost?  

Weet je? Jij kunt ook gewoon gaan freelancen. Maar dat durf je niet, want je hebt graag zekerheid, wil makkelijk een hypotheek aan kunnen vragen, vijf weken betaald vakantie en in rustige tijden lekker om drie uur naar huis voor hetzelfde geld als elke maand. Want je snapt nog steeds niet dat die freelancer in december en in de zomermaanden maar (als-ie geluk heeft) twee weken per maand geld verdient, omdat er even geen werk is. Dat hij niet een weekje uit kan zieken bij een griepje.

Dus ja, ‘bakken met geld’ inderdaad. In sommige maanden. Maar als je denkt dat dat allemaal direct op mijn bankrekening belandt en ik daar lekker infinity pool-vakanties van boek, dan heb je nog nooit een btw-aangifte of een naheffing van de belastingdienst meegemaakt. Voor jouw beeldvorming: als een freelancer een jaaromzet draait van ongeveer € 100.000, komt dat (na aftrek van alle kosten) netto overeen met een iets boven modaal salaris. Dus je mag best jaloers zijn, maar dan wel met de juiste feiten.

Laat ik duidelijk zijn: ik zou nooit meer terug willen naar die vaste baan. Want ja, ik werk hard. Een volle week dat ik niet werk, komt eigenlijk niet voor. Ook niet op vakantie, nee. Net als twee dagen weekend. Maar ik kies wél mijn opdrachten, mijn werktijden en mijn klanten. En als ik een dagje vrij wil, dan neem ik ‘m. Onbetaald, maar alsnog. Vrijheid is onbetaalbaar, en daar werk ik maar al te graag voor. Ik doe wat ik leuk vind. Voor wie ik dat wil, wanneer ik dat wil en vooral waar ik dat wil. En ja, dat is vaak in Spanje.

Dus nee, freelancen staat niet gelijk aan binnenlopen. Maar ik zou voor geen goud terug willen naar een systeem waar iemand anders bepaalt wanneer ik mag ademen. Kom maar door Gerda, ik ga wel met je mee naar de KvK om je inschrijving te regelen. Benieuwd hoe lang je het volhoudt zonder betaald ziek zijn.

Ja zeker, vanuit een Spaans eiland werkt het een heel stuk lekkerder dan vanaf kantoor.

Terug naar het blogoverzicht