Vechten of vluchten? Durf jij de confrontatie aan te gaan?

Ha die Nico, give zero fucks, tip je in jouw 3 tips om het vakantiegevoel vast te houden. Ben ik het hartgrondig mee eens. Waarom zou je je tenslotte druk maken om dingen waar je toch geen invloed op hebt? Laat mensen maar denken en doen, zolang je zelf denkt dat je het juiste doet. Maar de praktijk is anders. Want ook al wil ik het niet, ik maak we wél druk om wat andere mensen zeggen, doen of juist niet doen. Waarom doet Jantje of Mientje ineens zo afstandelijk? Wat bedoelt Henk met die feedback? Was het een grapje of vindt hij me incapabel?

En dan zou je zeggen: vraag het gewoon! Zo simpel kan het namelijk zijn. Maar nee, dat doe ik dus niet. Ik ben een enorme conflict-vermijder en zou nooit de confrontatie aangaan. En als iemand anders dat wel doet, is de kans groot dat ik ga huilen. Ik kom dan wel stoer en brutaal over, en iedereen denkt dat ik alles durf, maar dat is grotendeels imago (je bent marketeer of je bent het niet hè?). Eigenlijk ben ik een watje. Ik zeg nooit ergens wat van. Ik laat het gaan of kies voor de stille aftocht en that’s it.

Stom, vaak zonde, en kinderachtig ook nog. Want hoe moeilijk kan het zijn om je uit te spreken en volwassen het gesprek aan te gaan? Nou, heel moeilijk voor mij dus blijkbaar. Ik heb zelfs eens een jarenlange samenwerking met een heel leuke klant verbroken omdat ik -in mijn ogen onterechte- kritiek kreeg. Mijn reactie was gewoon: ok, dit vind ik niet leuk, i’m out. Heb ik achteraf wel spijt van gehad, want ik had het ook gewoon volwassen op kunnen lossen. In my defense, dit is wel een jaar of 15 geleden, maar ik betwijfel of ik het nu anders aangepakt had.

Kortom; ik moet leren het gesprek aan te gaan. Directer te zijn. Te vragen wat er scheelt en te zeggen wat me dwars zit. Maar hoe? Help me, Nic!

Terug naar het blogoverzicht