Chemomist en zonneplannen

Vriendin. Die vakantie? 100%! Zodra het ook maar enigszins kan, boeken we – en dan gaan we ons laven in den vreemde, in de zon. En ook nog wat langer dan we gewend zijn (je neemt je laptop maar mee). Puur omdat ik vind dat ik dat dan verdien. De eerste trip met zoonlief staat trouwens ook al gepland. Niet te stoppen hoor, ik.

De eerste chemokuur ligt inmiddels een week achter me, en man, wat is dat verschrikkelijk. En verschrikkelijk zwaar ook. Na de kuur was ik goed misselijk, met een weirde hoofdpijn. De dag erna ging op zich wel. Ik dacht nog heel optimistisch: "Oh, als dit het is..." alleen om de dag daarna zo’n gigantische optater te krijgen, dat ik twee dagen compleet van de wereld én van het pad ben geweest.

Ik ben geen zeurkous en ik kan best (heel) wat hebben, maar ik heb serieus een paar keer gedacht: “Dit ga ik echt niet volhouden. Al die kuren.”

Maar goed, zoals jij telkens al zei: na een paar dagen begon de mist op te trekken, en langzaamaan werd ik weer meer mens en minder zombie. Nu voel ik me redelijk goed en kan ik me gaan voorbereiden op de volgende kuur, eind komende week. En begint het hele riedeltje gewoon weer van voor af aan. 1 down, 15 to go...

Daarom is het op dit moment ook zó belangrijk om ‘normale-mensen-dingen’ in het (verre) vooruitzicht te hebben. Met die vooruitzichten in mijn hoofd tackle ik die bijwerkingen wel. Sterker nog: ik geef ze een rechtse directe na!

En ik heb het je al vaker gezegd, maar ik wil het hier ook nog een keer gezegd hebben: mád respect voor hoe jij destijds bent doorgegaan met werken. Mocht zich ooit nog een Gerda bij je melden die weer wat meent te moeten zeggen over je vakanties of wat dan ook: verwijs haar vooral door naar mij. Dan is van de Gerda alleen nog de G over...

Zit ze hoor, ready to rumble

Terug naar het blogoverzicht