Leven in fast forward

Terwijl jij leeft in slowmotion, ben ik op vakantie. Onze vakantie. Die we samen geboekt hadden, zoals de afgelopen jaren altijd deze week. Waarvoor jij een jaar geleden al het asiel hebt geregeld voor die terror pup van je (of heet dat geen asiel als je haar weer ophaalt?) De vakantie waarop jij nu niet mee kan, omdat jij nog midden in de chemo zit. En ik? Oppervlakkig als ik ben (ja, dat schreef ik al eens hier), ga gewoon.

Nou ja, ‘gewoon’. We konden niet annuleren, anders was ik echt niet gegaan. Dus zit ik hier nu, met mijn man. Gezellig hoor, echt. Maar hij is geen jij. Hij moet nu woordenslang met me spelen (“want dat doet Nico ook”), en als hij naar die drukke bar wil, zeg ik: “nee joh, ik wil rustig op het balkon zitten. Dat doet Nico ook.”

Hij weet het inmiddels: hij is de stand-in. De tijdelijke vervanger. De understudy van jouw rol in onze vakantievoorstelling. En hij doet z’n best, dat moet ik hem nageven. Maar het is toch anders. Met hem hoef ik geen strategie te maken of we ‘s avonds aan de cava gaan en dan slecht slapen óf day drinken en na het eten thee gaan drinken. We kunnen niet elke passant beoordelen of het een potentiële latin lover voor jou is en uren discussiëren of we al die potjes Clinique écht nodig hebben in ons leven (het antwoord is trouwens altijd ‘ja’).

Ter compensatie werk ik deze week gewoon door. Vanaf het terras, maar toch. Ik maak het allemaal expres iets minder leuk dan normaal. Een soort protest tegen het universum. Tegen dat jij daar zit met je chemo en ik hier met mijn cocktail.

Volgende keer gaan we gewoon weer samen. En dan niet hier, maar naar Málaga. Want boy, heb ik dat ontdekt vorige week! Maar daarover vertel ik in de volgende blog.

Cava met een kersje. Zoals het hoort.