Goed nieuws en betere dagen

Soms is het gek hoe snel alles kantelt. Waar ik een paar weken geleden nog compleet uitgeput door het leven strompelde, voel ik me nu weer mens. Geen halve zombie meer, maar gewoon… mezelf. En dat voelt zó geweldig, dat valt met geen pen te beschrijven!

Afgelopen week kreeg ik goed nieuws. Het tussentijdse onderzoek liet zien dat de chemo méér dan zijn werk doet. Van “het kwaad” – ik noem het bewust even zo – is zo goed als niets meer over. Cue vreugdedansje door de kamer! Hoe bijzonder is dat? En alsof dat nog niet genoeg was, zijn ook de waardes die de vorige keer in crisis verkeerden flink verbeterd. Een enorme opluchting, want het betekent dat het traject gewoon door kan gaan. Geen uitstel, geen extra weken ellende erbovenop. Precies wat je in deze fase hoopt te horen.

Afgelopen vrijdag ben ik daarom gestart met de wekelijkse kuur van 12 keer. En eerlijk? Tot nu toe valt het me alles mee (even afkloppen!). Ja, vrijdag was ik wat moe en woozy, maar gisteren voelde ik me alweer verrassend goed. Sterker nog: ik moest mezelf dwingen om rust te houden. Vandaag voel ik me zelfs picobello. Duim ff mee dat dit de komende weken zo blijft!

Weet je wat trouwens grappig is? Ik lees in je vorige bericht dat je jaloers bent op mijn single-bestaan. Ik ben juist jaloers op jouw heerlijk gefladder! Hoewel ik het wel met je eens ben dat one-night stands niet opwegen tegen vaker seks met dezelfde persoon – omdat je dan alle ins-and-outs (pun intended 😉) kent – ga ik iets bekennen. Ik ben al zo’n 15 jaar celibaat. Vrijgezel. Single and not ready to mingle.

De relatie met de vader van mijn prachtige kind was giftig; ik verloor mezelf volledig. Toen ik eindelijk de moed vond om te vertrekken, moest ik opnieuw beginnen: met schulden én als alleenstaande moeder, terwijl ik eerder nog zeker wist dat ik nooit kinderen zou krijgen. Ik stortte me tien jaar lang op werk om een goed leven op te bouwen en werd die sterke stoere chick die alles zelf regelt. Maar tegelijk bouwde ik een muur om mezelf heen: zodra iemand te dichtbij kwam, veranderde ik in een heks. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het veiliger leek mensen weg te duwen dan ze toe te laten.

En nu, weer jaren later, weiger ik te geloven dat ik een ouwe vrijster ben. Ik heb een levendige fantasie (héél levendig zelfs). En ik vind gelukkig ook weer dat ik er mag zijn. Het zou toch zonde zijn om dit alles (wijst zichzelf aan, zelfs zonder haar) te verspillen? Alleen… ik weet niet hoe.

Datingapps? Natuurlijk geprobeerd. Maar eerlijk? Ik kan er niets mee. Ik ben wantrouwend geworden en alles wat ik daar zie voelt nep. En dan die profielfoto’s waarvan nog nét een pluk blond haar van hun ex in beeld is afgesneden… of dat moment dat ik mijn (inmiddels ex-)zwager tegenkwam op een datingapp. Mag ik even een teiltje?

Ter afsluiting nog even dit: geloof maar dat ik na afloop van deze fase – waar ik nu tegen wil en dank nog even in zit – het leven ga vieren. Groots en meeslepend. One-night stands, two-night stands, snelle stands, langzame stands, noem maar op. Ik ga het er volop van nemen. Want na deze beproeving heb ik dat meer dan verdiend. Leven met een hoofdletter L. Omdat ik ervoor vecht. En straks dubbel en dwars ga genieten. Carpe-fucking-diem!

Gevalletje carpe-fucking-diem hier

Terug naar het blogoverzicht