Herinneringen hoeven geen wereldreis te zijn
- Nico
- 8 okt
- 2 minuten om te lezen
Lon, wat je vorige keer schreef, ik herken het helemaal. Eigenlijk al vanaf de titel: “Ze hoeven niet op safari om gelukkig te zijn.” Precies dat. Als je tegenwoordig op Instagram of andere socials kijkt, zou je bijna denken dat je je kind ernstig tekortdoet als je ze niet meeneemt op wereldreis. Walvissen spotten in Zuid-Afrika, huskytochten in Lapland of een ander spectaculair avontuur op een minstens zo spectaculaire locatie.
Maar ik vraag me dan af: worden die kinderen daar nou écht gelukkiger van? Is dat wat we bedoelen met “ervaring opdoen” of “herinneringen maken”? Want vaak zie je peuters of kleuters voorbij komen die nog amper kunnen lopen. Zouden die nou blij worden van een vliegreis van tien uur?
De meeste kinderen willen toch gewoon in een zwembad rondspartelen of met hun moeder door de modder rollen en denneappels zoeken? Dat zijn óók herinneringen. Mijn eigen kind vond het heerlijk om vriendjes te maken bij het zwembad en daar de hele dag mee op pad te zijn. En in mijn jeugd was het niet anders. Wij gingen gewoon drie weken met de caravan naar Oostenrijk of Frankrijk. Ik vond het fantastisch. Ik heb me nooit tekortgedaan gevoeld – en ik hoop dat mijn kind later hetzelfde zegt.
Toch herken ik dat gevoel dat jij beschreef: dat je de tijd even zou willen stilzetten. Nog één keer denneappels zoeken. Nog één dag aan het zwembad kijken hoe je kuiken duikt en speelt. Dat verlangen naar vroeger. Nu zou ik nu wel extra goed opletten. Je realiseert je niet hoe snel de tijd voorbijgaat en ik vraag me altijd af of ik niet iets gemist heb.
En dat brengt me bij iets anders waar ik de laatste tijd vaak over nadenk. Als geluk niet (altijd) zit in verre reizen of spectaculaire ervaringen, maar juist ook in die kleine momenten dichtbij, hoe kan het dan dat sommige mensen altijd het gevoel houden dat ze tekortkomen? Dat ze zichzelf steeds neerzetten als slachtoffer, alsof het leven hen alleen maar iets aandoet? Ze blijven hangen in die rol, herhalen hoe zwaar het allemaal is, maar ondernemen niets om daaruit te komen. Alsof geluk iets is dat je moet krijgen, in plaats van dat je het zelf kunt maken. Alsof je overal maar recht op hebt en niet verantwoordelijk bent voor je eigen bestaan. En dat irriteert me. Ken je dat?
