Ineens is het van mij

Over borstkanker, verlies, plannen voor later. En kiezen voor leven

1 op de 7 vrouwen krijgt ermee te maken. Tot nu toe kende ik het eigenlijk alleen via jou, nu al bijna 10 jaar geleden. Ik weet nog hoe bang ik was toen je me vertelde dat je borstkanker had. Ik weet nog hoeveel bewondering ik voor je had (en heb!) voor de manier waarop jij je erdoorheen vocht. En nu… nu ben ik één van die zeven. Nu hoor ik ineens de woorden die je nooit hoopt te horen: "We hebben geen goed nieuws voor u."

Mijn nieuwe normaal Ineens ben ík degene die geleefd wordt door ziekenhuisafspraken, infusen, bloeduitslagen en behandelplannen. Mijn agenda – ooit gevuld met werk, trainen en plannen voor morgen – is nu overgenomen door chemo’s, scans en gesprekken met mensen in witte jassen.

En het gekke is: na een paar dagen voelt dat ‘ineens’ al bijna normaal. Mijn nieuwe normaal.

De route ligt vast (soort van) Borstkanker dus. De route voor de komende maanden is uitgestippeld: eerst een flinke reeks chemotherapieën, daarna een operatie, en dan nog bestraling. En als kers op de taart (of liever: géén taart) een MRI om te zien of er nog meer gedoe aan zit te komen. Gezellig, zeg maar.

Maar ik ben van nature een optimist, en dat werpt nu al z’n vruchten af. Vandaag kreeg ik een uitslag die aangaf dat het, als alles goed gaat, na de bestraling klaar is. Klaar met ziek zijn. Klaar met het ziekenhuis. Klaar met kanker.

Leven vooruit plannen En dan? Dan liggen er weer dingen in het verschiet. Dingen om naar uit te kijken. Met zoonlief in april naar Carl Cox en The Prodigy, in Glasgow. Met jou weer op vakantie – en aangezien we de vakantie van dit jaar al noodgedwongen hebben moeten cancellen, gaan we dan dubbel zo lang, of je wilt of niet.

Haar of leven? De chemo gaat me m’n haar kosten, dat is inmiddels wel duidelijk. En ja, daar heb ik natuurlijk wel wat gevoelens bij. Maar ook weer niet té veel. Want eerlijk: als de keuze is tussen haar of leven, dan weet ik het wel.

Dit is dus mijn realiteit

Niet gekozen, wel gekregen. En ik ga ermee dealen. Op mijn manier. Met tranen en grappen. Met kracht en kwetsbaarheid (hoewel ik nog steeds moeite heb met mezelf als kwetsbaar te zien :)) Met de mensen om me heen die me vasthouden als ik het zelf even niet kan.

Ik hoef niet sterk gevonden te worden. Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn. Ook als dat even iemand is zonder haar. Maar met lef.

Ik kies voor leven. Voluit. Leven met een hoofdletter L.

Mét haar nog

Terug naar het blogoverzicht