Leven met een zwaard van Damocles

Deze week zijn mijn man en ik 25 jaar getrouwd. Ik was 23 toen we elkaar leerden kennen, net 26 toen ik trouwde. Het is een raar idee dat ik langer mét hem ben dan zonder. En een nog raarder idee is dat hij daarvan al langer ziek is dan dat ik hem gezond heb meegemaakt. In 2011 kreeg hij de diagnose CLL, chronische lymfatische leukemie. Dat heeft de situatie flink veranderd, want in eerste instantie leek het heel snel slecht te gaan.

Als je te horen krijgt dat je nog een jaar of twee hebt, ga je daar naar leven. Hij ging zijn bucketlist afwerken, doen wat hij zelf leuk vond. Waarde toevoegen aan zijn leven. Maar ík ging ook anders leven. In mijn hoofd stond voorop dat ik het alleen moest kunnen. Dat ik zelfstandig moest zijn, financieel, praktisch én emotioneel. Misschien heb ik daardoor te veel mijn eigen ding gedaan, me zelfs wat afgesloten. Misschien ook de opvoeding van de meiden, die zaten toen nog op de basisschool, te veel naar me toe getrokken. Maar goed, je handelt in het moment en je weet nooit of je het goed doet.

Als dan blijkt dat die twee jaar al bijna veertien jaar duren, hadden we (of ik) het misschien anders gedaan, maar achteraf is het altijd makkelijk praten. Het is vreemd om zo lang met een zwaard van Damocles boven je hoofd te leven. Als we hadden geweten dat het zo’n vaart niet zou lopen, hadden we meer moeten sparen of de hypotheek af moeten lossen, in plaats van alleen maar te reizen en leuke dingen te doen. Maar hé, we hebben het wel leuk gehad! En de toekomst is van later zorg.

Inmiddels ben ik er van overtuigd dat de man onsterfelijk is. Ik bedoel, wie overleeft er nou een hartstilstand, tig allergische reacties en twee dubbele longembolieën? Natuurlijk, er staat nog van alles aan te komen aan ziekenhuizen, kuren en operaties, maar dat zien we dan wel weer. Het is heel gek, maar alles went. Zelfs een man met kanker. Je wordt makkelijker, laconieker, onbezorgder zelfs. Het zal allemaal wel loslopen. Dat heeft het verleden bewezen.

Onze 2e bruiloft, in 2017. Toen kamen we allebei net uit een setje chemokuren, dat verzin je toch ook niet? Voortaan moet ik bedenken dat er ook grenzen zijn aan mijn solidariteit. ;-)