Stop met zeiken (en ga een rondje lopen)

Oh ja vriendin, die slachtofferrol van zoveel mensen! Ik trek zeikende mensen écht niet. Geen greintje geduld voor. Van die types die altijd iets te klagen hebben. Baan kwijt, relatie uit, baas doet lelijk, het weer te nat of juist te droog, het eten te duur of te weinig, niemand om wat mee te doen of juist te veel mensen om zich heen. De hele wereld is tegen ze, en het is nooit hun eigen schuld. Echt, ik word hier oprecht boos over. Pak de regie! In Godsnaam!

Of nog beter: doe je innerlijke rolluiken open en laat de zon in je hart. Om maar even te spreken met een persoonlijke favoriet, René Schuurmans: "Laat de zon in je hart. Geniet van het leven, want het duurt toch maar even." Als ik eens chagrijnig wakker word (ja, dat gebeurt), is het eerste wat de man doet, gordijnen open trekken (oké, wel veel te abrupt) en zeggen: “Pas op, ik laat even de zon in je hart schijnen”. En dat werkt. (Of op hele andere plekken. Schijnt ook te werken. Maar zelfs ik heb grenzen.)

Ik weet echt wel waar ik het over heb. Ik ken ziekte, verlies en ellende. Heb ik gekozen voor die ellende? Nee. Kan ik het veranderen? Ook nee. Dus waarom zou ik blijven hangen in hoe zwaar het allemaal is? Precies, om geen enkele reden. Het enige juiste antwoord is: doorpakken. (Ik schreef er al eerder over, je hebt altijd een keuze).

Sommige mensen denken dat klagen helpt. Zichzelf voor de honderdste keer vertellen hoe zwaar alles is. Hoe zielig ze zijn. Zichzelf terug naar fabrieksinstellingen zuipen en dan huilend in bed liggen. Alsjeblieft, ga douchen, pak een stevig ontbijt en ga een stuk wandelen. Zoals mijn moeder alles fixt met chloor, duct tape of tie wraps, is mijn medicijn: een rondje lopen. Werkt altijd.

Tuurlijk, ik ben ook moe. Heb altijd wel ergens pijn. Prima, dan ben ik maar moe. Accepteer het. Ga door. Slapen doe ik wel als ik een tuintje op m’n buik heb. Ik heb het niet over echte depressies. Ik weet niet wat dat is en hoe dat voelt, dus daar kan ik niks van vinden. Maar voor klaagneuzen die zich tekortgedaan voelen of denken dat de wereld tegen ze is: get a grip en gá gewoon. In je eentje, in de regen, met slaap en al; je kan het leven zelf zóveel leuker maken als je besluit het leuk te vínden.

Dus hup, René Schuurmans op volume honderd, en loop dat rondje. Die zon schijnt toch voor iedereen!

Laat de zon in je hart!

Terug naar het blogoverzicht.