Van hooligan naar hulpeloos (en weer terug)
- Nico
- 15 aug
- 3 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 5 okt
Wanneer zelfs de vaatwasser een overwinning wordt
Er waren dagen dat ik in de sportschool het dak eraf trainde. En nu zijn er dagen dat ik de vaatwasser leeg en dat voelt als goud op de Olympische Spelen. Kanker trekt je leven uit elkaar en zet het weer in elkaar, maar nooit meer zoals het was. Over vallen, opstaan, hondenknuffels, zilveren randjes… en hoe zelfs stofzuigen ineens iets is om trots op te zijn.
Dat kanker je leven flink overhoop gooit, is wel duidelijk. S Ochtends sta je op als jezelf, ’s avonds ga je slapen als patiënt. Het ene moment is een uur vol gas trainen de standaard. Het volgende moment geef je jezelf een staande ovatie voor tien minuten licht dumbbellwerk in de achtertuin. Stofzuigen? Een workout op zich. De vaatwasser leegruimen: een enorme opgave. Van hooligan naar hulpeloos in vijf seconden.
Voor je naasten is de klap inderdaad niet minder. Ze kunnen niets doen, alleen toekijken en hopen dat het goedkomt. Ik weet uit ervaring hoe die kant voelt, en dat maakt dat ik nu ook voel hoe moeilijk mijn zoon het heeft. En laat dit nu net één van de weinige dingen zijn waar ik niets aan kan doen. That sucks. Gelukkig is hij slim, sterk en heeft hij een lieve vriendin die hem steunt waar ze kan (en mij ook!) en een fijne vriendengroep.
Zelfs mijn hond snapt er niets van. Ze is overbeschermend, wijkt niet van mijn zijde en probeert wanhopig weer naar binnen te komen als anderen haar uitlaten.Ik word overspoeld met hondenkussen en knuffels. Zeer welkom, dat wel.
Gek genoeg zie ik ook silver linings in alle ellende. Heb ik een goede dag? Dan waardeer ik dat nu extra hard.Het is heerlijk om je gewoon goed te voelen. Heb ik gestofzuigd? Dan ben ik trots op mezelf, hoe vreemd dat ook klinkt. Voor mijn lijf heb ik een nieuwe waardering gevonden: het vecht een keiharde strijd – en ik sta nog steeds.
We nemen zoveel dingen als vanzelfsprekend aan. Ik ook. Nu weet ik en merk ik heel duidelijk: niets is vanzelfsprekend. En er is zó veel om dankbaar voor te zijn. (Hashtag blessed… oh help!)
Ik heb veel fijne mensen om me heen. Geweldige (over)buren voor wie geen moeite te veel is. Vriendinnen, lieve familie en een fantastische schoondochter die, zonder dat ze me goed kende, twee dagen aan mijn bed zat na chemo. Dankzij haar kon ik alle rust pakken die ik nodig had en leek ik sneller op een menselijk wezen. Dikke vette plus.
En ik heb de leukste baan ever. Op goede dagen vind ik het heerlijk om achter de laptop te kruipen en wat te werken. Oké… met de concentratie van een dood vogeltje en de aandachtspanne van een vlinder, maar toch. Fantastische collega’s, een boeiende werkomgeving, ik kijk er nu al naar uit om terug te zijn.
En dan de extra silver lining: tijd. De afgelopen jaren waren hectisch, druk en gejaagd. Ik moest en wilde altijd heel veel, en het lukte me ook. Nu is de pauzeknop ingedrukt. Niet mijn eigen keuze, maar misschien is het niet alleen maar erg. Wat wil ik doen met de rest van mijn leven? Hoe ga ik dat aanpakken?
Eén ding weet ik zeker: leven is fucking kostbaar. En dat moet je vieren. Zoveel en zo vaak mogelijk. En misschien… heel misschien… word ik ooit weer die hooligan van vroeger. Maar tot die tijd vier ik elke overwinning. Zelfs als het maar de vaatwasser is.
