Viva la feminidad, of het matriarchaat
- Lon
- 11 jun
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 5 okt
Ik, en jij ook Nico, kom uit een gezin dat je gerust een matriarchaat mag noemen. Geen ingewikkelde theorie hoor, gewoon: vrouwen. Veel vrouwen. Vrouwen die het huishouden niet alleen deden, maar ook regeerden. (Alhoewel, dat huishouden werd eigenlijk niet zoveel gedaan, maar dat terzijde.)
Vrouwen waren en zijn belangrijk in mijn familie. Er waren wel mannen natuurlijk, maar mijn opa overleed al vroeg en mijn vader was nogal een stille. Maar mijn moeder… au contraire! Mijn moeder is een wervelstorm. (En ja, ik lijk angstaanjagend veel op haar.) Mijn zus is ook niet bepaald van het ingetogen soort. Dat betekende: een huis vol meningen en maandverband. En een vader die vooral de prullenbakken leegde.
Toen mijn zus drie dochters kreeg en ik er twee afleverde, wisten we het zeker: wij bouwen gewoon vrolijk door aan ons vrouwelijke rijk. Vroeger veel prinsessen-shit en glitter, nu veel reizen, vriendjes en inmiddels ook twee kleinkinderen. Toen mijn oudste nicht haar eerste kind kreeg, raakte het systeem even van slag: een jongen! Niemand van ons had ooit een jongensbaby verschoond. Kregen we daar instructies bij? Maar hij overleefde het, hoor. En gelukkig kwam er daarna ook weer een meisje. Balans hersteld.
Die vrouwen in ons leven, wijlen mijn oma Heintje (grootste schat en meest ruimdenkende type ever. De jongste dochter van mijn zus lijkt het meest op haar, denk ik) mijn moeder, m’n zus, haar meiden, de mijne, ikzelf, zijn stuk voor stuk niet onopvallend. Dominant in veel gevallen, aanwezig, of in ieder geval hard headed. Zelfs de achterkleindochter, nauwelijks baby-af, is al duidelijk een pittig ding.
We zijn (vaak) vermoeiend, we zijn veel, en als we samen zijn op onze slechtste dagen, slaat binnen drie minuten de vlam in de pan. Maar we zijn ook loyaal en vergevingsgezind, al doen we daar soms even moeilijk over. We weten wat we aan elkaar hebben. Een blik is genoeg. Als er echt wat aan de hand is, zijn we er voor elkaar.
Dus ja, matriarchaat. Maar geen kroontjes, geen troon. Gewoon een bende sterke vrouwen die samen het leven tackelen op onze eigen manier. Viva la feminidad!
