Vrouwen met fouten. En zieke tieten. Of kankerwijven. Whatever.
- Lon
- 8 jul
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 5 okt
Ja shit Nico, dit stond dus niet in de planning hè? Ik bedoel, leuk dat we elkaars voorbeeld zijn, maar hier had je écht niet achteraan hoeven gaan. Zitten we dan, vrouwen met fouten en zieke tieten. Maar goed, ik ben er ook nog gewoon en dat jaar behandelen vliegt uiteindelijk voorbij, geloof me. Het kan echt meevallen, en ik duim keihard dat dat voor jou ook zo zal zijn.
Als er dan toch iets positiefs uit te halen valt (nou ja, wat heet positief, ik doe m'n best), dan is het misschien dat jij het hele circus in omgekeerde volgorde doorloopt. Eerst chemo, daarna operatie en dan bestraling. Volgens de chirurg kun je op die manier precies zien of de tumor krimpt en of de chemo dus aanslaat. Dat lijkt me toch een soort van geruststellend.
Ik had eerst de operatie en daarna maar een beetje ‘op goed geluk’ de chemo en bestraling. Na mijn operatie bleek mijn oksel ook aangetast te zijn, dus eventuele ronddwalende tumorcellen moesten het daarna maar opgeven door de behandeling. Maar of dat echt gelukt is? Geen idee. Ik ga er natuurlijk wel vanuit, maar zekerheid heb ik niet. Ik ben nooit officieel ‘schoon’ verklaard en slik nog steeds antihormoontherapie. (Die rondrazende hormonen hebben al vaker problemen bij me veroorzaakt, ook daar weet je alles vanaf. ;-)
Natuurlijk doen we wat we moeten doen, maar het gevoel dat je niet precies weet waarvoor je het doet en of het überhaupt werkt, blijft toch wel spannend. Bij elk pijntje denk ik dat het uitzaaiingen zijn en dat mijn lijf ondertussen vol tumoren zit die niemand ooit heeft gezien. Ik krijg wel elk jaar een mammografie, maar dat zegt niks over mogelijke uitzaaiingen in botten, longen of waar dan ook. Dat voelt soms best onzeker. Maar goed, ik denk dat dat iets is waar elke (ex-)kankerpatiënt mee worstelt. Niet te veel over nadenken en niet te lang bij stilstaan.
Vooruitkijken, dat is wat telt. Iedereen kan morgen of volgende week ineens omvallen, kanker of niet. Met een man die ook al bijna vijftien jaar kanker heeft, weet ik dat maar al te goed. Mensen vinden het soms gek dat wij gewoon doorplannen en allerlei wilde toekomstplannen maken, terwijl onze toekomst onzeker is. Maar serieus, wat moet je anders?
Jouw chirurg zal ook wel gedacht hebben, toen hij net had verteld dat jij toch ook chemo moet, en wij meteen riepen: "Ja hallo, we hebben in november vakantie geboekt!" Prioriteiten hè? Oké, die vakantie in november gaat hem even niet worden, maar zodra jij erdoorheen bent, gaan we met onze al dan niet zieke tieten gewoon weer heerlijk op vakantie, afgesproken?
