Je kunt altijd meer dan je denkt

Freundin! Ja, jullie en dat Zwaard van Damocles—dat is wel een dingetje. Zeggen dat jullie het flink voor de kiezen hebben gehad, is de understatement van het jaar. Maar, en dat mag, nee, móet gezegd worden: ik heb grenzeloze bewondering voor hoe jullie ermee omgaan. Hoe jullie erin staan. Altijd positief, altijd opgewekt—carpe diem is zo ongeveer voor jullie uitgevonden.

Ik weet nog hoe jij, net uit de chemo, meteen weer aan het werk ging. Niet dat je veel keus had als zzp’er, maar dan nog: je moet het maar doen. En jij deed het. Petje af. En je echtgenoot? Vijfentwintig jaar samen! (Wie had dat ooit gedacht?) Hij had alle redenen om op zijn lauweren te rusten, maar nee hoor—hij werkt door na zijn pensioen, fietst harder en verder dan menig 25-jarige en is altijd onderweg. Diep respect.

Ik weet niet hoe ik zou reageren als het mij overkwam. Maar ik weet wel dat je altijd meer kunt dan je denkt. Toen ik alleen kwam te staan met een baby—terwijl ik tot twee jaar daarvoor nog stug volhield dat ik nóóit aan kinderen zou beginnen—was dat wel even een dingetje. Maar ik had geen rekening gehouden met dat oermoeder-primatengevoel voor je eigen kuiken. Dus ik ging (en ga) voor hem door het vuur.

En ja, mensen hebben vaak gezegd dat het nooit goed zou komen, want alleenstaande moeder. Nou, ik denk dat we inmiddels wel het tegendeel bewezen hebben. Conclusie: niet kapot te krijgen wij.

Hasta pronto! X

P.S.: Ik ben weer aan vakantie toe :)

Ik zei toch dat ik weer aan vakantie toe ben?

Terug naar het blogoverzicht