Genoeg gezeurd! Actie, nu.

Ik kan er ook he-le-maal niks mee, met de eeuwige slachtoffers. Mensen die continu zwelgen in zelfmedelijden, die altijd nét het moeilijkst hebben, die permanent op het randje van een burn-out leven en zuchten zodra je vraagt: “Hoe gaat het?” (Je wéét dan dat je spijt gaat krijgen van die vraag, want er volgt weer zo’n tragikomisch relaas waarvoor je noch tijd noch zin hebt). Of mensen die de hele medische encyclopedie aan ellende met zich meedragen en er maar al te graag over vertellen.

Kijk: ik snap dat je niet alles in de hand hebt. Dat doe ik ook niet. Maar je wél gedragen alsof je leven voorbij is, terwijl je nog ademhaalt en spieren hebt om te gebruiken, daar word ik moedeloos van. Zeker nu! Al die energie die in klagen gaat, kun je ook steken in één simpele poging om de situatie een béétje beter maken. Is dat moeilijk? Ja. Is het onmogelijk? Nee.

Je hebt niet altijd invloed op wat je overkomt, wél op hoe je ermee omgaat, daar schreef jij al eerder over. Constant medelijden hebben maakt het niet minder zwaar, integendeel, het maakt het zwaarder. Als ik de hele dag op de bank ga liggen denken “oh, wat ben ik toch ernstig ziek”, guess what: dan voel ik me ook ziek. Daarom kies ik ervoor door te duwen. Beetje gooien met dumbells en kettlebells, wandelingen: het zijn geen wonderen, maar het geeft me energie en grip. En dat scheelt meer dan je denkt.

Stop met zeiken en ga wandelen. Of (mijn oplossing): douchen. Warm, uitgebreid, even alles van je afspoelen. Klinkt simpel, is simpel en het werkt. René Schuurmans heeft het goed gezegd: “Geniet van het leven, want het duurt maar heel even.” Dat is niet flauw of cliché, het is een feit! En als je geconfronteerd wordt met je eigen sterfelijkheid wegen die woorden nog zwaarder. Het duurt maar heel even allemaal, dus stop wasting time met onnodig onnozel geneuzel, get a grip en ga leven!

Dus: doe jezelf (en je omgeving, én de vrouwen met fouten) een plezier: kap met dat slachtoffergedrag. Pak een handdoek, ga douchen. Trek je sneakers aan en ga wandelen. Kom terug en zet één nuttige, concrete stap. Kleine stappen tellen ook. Want die maken straks een grote.

Wat je hier trouwens schrijft, dat je moeder alles fixt met chloor, duct tape of tie wraps: ik krijg daar toch wel bepaalde visualisaties bij! Vooral met jouw moeder in mn achterhoofd, de schat. Als ik iets 'gefixt' moet hebben ga ik haar als eerste bellen :))

Chemo-update (compleet random maar dan hoef ik er geen heel verhaal aan te wijden): 6 down, 6 to go. Gelukkig komt het einde in zicht, want het wordt wel wat zwaar nu. Ik voel me op zich goed maar de chemo is goed aan het slopen. Ik ben moe, heb nul concentratie en mijn brein is een grote mistige warboel op het moment. Het is dat mijn hoofd aan mn nek vastzit, anders zou ik die ook vast ergens laten liggen. Maar zoals gezegd: het einde komt in zicht! Nog even doorbijten.

Terug naar het blogoverzicht