Zelf-sabotage in offertevorm
- Lon
- 3 sep
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 6 okt
Sommige dingen leer je nooit. Ik schreef eerder al over hoe moeilijk ik het vind om mijn mond open te trekken, maar nu ben ik er gewoon weer ingetrapt. Ik dacht dat ik het slim had aangepakt. Een vaste prijs voor een project, netjes berekend op een inschatting van 50 uur werk. Daar een beetje korting over, want: veel uren. Strak, helder, professioneel. “Dit is wat het kost, dit is wat je krijgt, iedereen blij.”
Nou, niet dus.
Want het project groeide. Er kwamen extra geïnterviewden bij (“Kan je nog even met een andere collega bellen? En misschien ook nog met een directielid?”). De opzetjes gingen de blender in (“We dachten: leuk idee, maar het werkt niet. Dus we hebben toch gekozen voor een hele andere insteek.”) en er kwamen extra rubrieken bij. Correctierondes? Ik telde er minstens vijf, door minstens zoveel mensen, met feedback die elkaar vrolijk tegensprak.
Ondertussen zag ik mijn uren oplopen. 60, 70, 80, 90. Op een gegeven moment zat ik ruim boven de 100 uur. Drie maanden verder. En ik, sukkel dat ik ben, bleef maar ploeteren. Want ja, ik had toch een vaste prijs afgesproken?
Het rapport zelf werd prachtig, daar lag het niet aan. De klus was leuk, de inhoud sterk. Maar financieel? Een ramp. Ik verdiende slechter dan in mijn bijbaantje van vroeger, en dat was inclusief sigaretten van de zaak in de pauze.
Op het eind werd ik chagrijnig. Tegen de klant. Niet heel erg, maar net genoeg dat je voelt: dit is geen duurzame samenwerking meer. En toen zei ik eindelijk dat het “wel heel veel was”. Maar ik zei er niet bij wat het euvel was, waarom het me frustreerde, en dat er eigenlijk uren bij hadden gemoeten. Ik was vaag, niet concreet. Kortom: ik heb mezelf gesaboteerd.
Les van de dag: een vaste prijs werkt alleen als je grenzen bewaakt. Als je helder bent over wat erbij hoort en wat niet. Anders ben je geen slimme onderhandelaar, maar gewoon een goedkope manus-van-alles met een zwak voor complimentjes.
Dus ja, de klant kreeg een fantastisch rapport én een heleboel gratis extra’s. Ik kreeg een dure reminder dat ik beter moet opletten en eerder mijn mond open moet trekken.
En jij? Wanneer ben jij zo doorgeschoten in aardig en flexibel zijn, dat je eigenlijk gewoon jezelf saboteerde?
