Leven met zero fucks given

Hi Lon,

In je laatste brief vroeg je mij hoe je kunt leven met zero fucks given. Laat me eerlijk zijn: ik ben er zelf ook nog niet helemaal achter. Maar wat ik wel steeds meer ontdek, is dat dit een van de voordelen is van ouder worden. Hoe meer jaren ik op mijn conto mag schrijven, hoe minder ik me druk maak om wat anderen vinden. Dit is mijn tijd, mijn leven, mijn keuzes, en alleen ík bepaal hoe ik dat invul.

Geloof me, ook bij mij is dat niet altijd zo geweest. Ik heb jarenlang alles gedaan om het anderen naar de zin te maken, om leuk gevonden te worden, om erbij te horen. Ik wrong me in duizend bochten – bijna letterlijk – om iedereen tevreden te houden. Wat ik pas later besefte, is dat ik mezelf en anderen daarmee flink tekort heb gedaan. Maakte ik een fout op werk? Ik voelde me wekenlang mislukt. Reageerde een vriendin anders dan ik had verwacht? Ik kon er nachten wakker van liggen. Alles leek altijd mijn schuld te zijn. Totdat ik het anders ging doen.

Die verrekte burn-out, het verlies van mijn beide ouders binnen twee maanden en, zoals ik bovenaan al schreef, de jaren die ik er inmiddels bij mag tellen, hebben mijn kijk op het leven veranderd: het is kort en heel kostbaar. Ik ga het niet meer verspillen aan dingen waar ik geen invloed op heb.

• Maak ik een fout? Shit happens, ik ben menselijk en mensen maken fouten.

• Word ik genegeerd of gekwetst door vrienden of collega’s? Ik begeleid ze vriendelijk naar de uitgang.
  

Lon, jij en ik hebben altijd keihard gewerkt. We hebben fouten gemaakt, domme keuzes gemaakt en af en toe iets stoms gedaan – en dat is oké. Want we zijn geweldig zoals we zijn. Wie dat niet inziet, is geen tijd van ons waard.

En laten we eerlijk zijn, Lon: jij doet zeker iets goed. Anders zou ik niet al dertig jaar aan je zij staan. Proost op nog vele jaren vol zelfvertrouwen, liefde, vakanties en... zero fucks given!

Tot gauw weer!

X Nico

Terug naar het blogoverzicht